عرفه، مطلع عاشقی...

 خدایا! هرگاه سختی‌های دنیا به دلم آشوب می‌اندازد، سراسیمه به سراغم می‌آیی و چنان گرم در آغوشت می‌فشاری تا به من بفهمانی که فریادرسی مهربان‌تر از تو نیست! به مهربانیت قسم، هیچگاه مرا به حال خود رها نکرده‌ای! من هموراه گستاختر از گذشته و تو مهربان‌تر از همیشه...

این روزها اضطرابی قشنگ روح و جانم را صیقل می‌دهد و چه حس خوبی دارم... منتظر عرفه می مانم...

عرفه روز شناخت تو و من، روز استغاثه و دعا، روز پناه آوردن و روز عقده گشایی از دل دنیا زده، عرفه کلام حسین است؛ حسینی که تمام هستی‌اش را یکجا فدای معشوق خود نمود. عرفه یادآور عاشورا است، حسینی که در پهنای عرفات ایستاد و گفت: خدای ِ من! چگونه ناامید باشم که تو امید منی و چگونه سستی و خواری پذیرم که تو تکیه‌گاه منی! حسین جان! در عرفه تو چه خواندی و چه گفتی که سالیان سال با خواندن آن نور امید بر دل‌ها می‌تابد...

خدای ِ من! لباس احرام را بر دل بی‌قرار و بی‌شکیبم می‌پوشانم و منتظر عرفه‌ات می‌مانم، عرفه‌ای که با سال‌های گذشته زمین تا آسمان فرقش است... عرفه‌ی من امسال مزار شهدای گمنام است.

پروردگارا! این منم، هیچم و چیزی کم که در برابر تو  ایستاده‌ام، خاضع و ترسان و معترف به گذشته که بار سنگینش را بدوش می‌کشم... مهربانم! اکنون به درگاهت روی نهاده‌ام، تو نیز آن پرده که بر بندگان خاطی می‌کشی بر من بکش و بر من ببخش.

پ.ن: این دل بی‌قرار من از آن ِ تو...