بانوی بی نشان

                                            مرو، مادر جوان و هیجده ساله ام، ما هنوز کوچکیم، مرو مادر بمان نه از برای مادریت، بمان تا شاید درمانی برای دردهایت باشیم.

مادر

امشب کرانه های آسمان به زمین می چسبد، امشب دردهای پهلوی آن بانوی بی همتا به درمان خواهد رسید، امشب تمام ستارگان جایگاه فاطمه را در هفت آسمان خالی می کنند، امشب زهرای اطهر کبوترانه پر می کشد.

زهرا جان! بانوی عصمت و آسمانی، تو را مادر عشق و آیینه می نامند، مادری که به هنگام وداع نیز مادری می کرد، وصیتش را به علی گوش کن!

جای من بگذار ای نور عینم / ظرف آبی سر بالین حسینم

امشب سنگین و غم ناک است، کودکان فاطمه بهمراه علی از بقیع بازمی گردند و جای خالی مادر را چه مظلومانه می بینند، علی می دانی از امشب تنها شده ای! آن روز آخر را به یاد می آوری؟ همان روز که زهرایت با تمام دردهایش خود به کار خانه پرداخت.

دل کویریم بی تو سبز نخواهد شد، از حماسه های تو در پایداری و ادامه و نگهداری از ولایت و از دردهایت گفتن سنگین است.

پس از تو آسمان دلگیر دلگیر/ علی می ماند و یک کوفه تزویر