خودم اینجا و دلم جای دگر...

می خواهم به بال های همیشه بسته ام وسعت پرواز دهم فردا، می خواهم در برکه ای از اشک وضو بگیرم و عطر دل انگیز نماز را در آغوش جانم بفشارم.
عرفه روز خدا هست و من، زمانی که دستم به صحراگرد سفیدپوش عرفات نمی رسد، می خواهم گرد هزاران عصیان را از این دل زنگار گرفته ام بردارم و گوشه ای بنشینم و در پنهان دلم دعای آمدنت را بخوانم. ای غروب عرفه سلام مرا به صاحب عرفه برسان و بگو چشم براهم، منتظر...!!!

فرازی از دعای عرفه
هر گاه که تو را خواندم پاسخم گفتی،
هر چه از تو خواستم عنایتم فرمودی،
هرگاه اطاعتت کردم قدردانی و تشکر کردی،
و هر زمان که شکرت را بر جا آوردم بر نعمت هایم افزودی،
و اینها همه چیست؟
جز نعمت تمام و کمال و احسان بی پایان تو...
ای پشت و پناهم در هجوم بی رحم مشکلات،
ای مونس و مامن و یاورم در کنج عزلت و تنهایی و بی کسی،
ای تنها امید و پناهگاهم در محاصره ی اندوه و غربت و خستگی،
ای کسی که هر چه دارم از توست و از کرامت بی انتهای تو،
تو پناهگاه منی...
خدای من...
اگر آنچه از تو خواسته ام عنایتم فرمایی، محرومیت از غیر از آن زیان ندارد،
و اگر عطا نکنی هر چه عطا جز آن منفعت ندارد.

نویسنده » غزل » ساعت 1:8 صبح روز جمعه 88 آذر 6

عرفه، مطلع عاشقی

نظرات شما ()