سلام، نمي خواستم جواب كامنتتون رو بدم، چون تو اين فضا حق مطلب ادا نميشه. تو پست هاي اعتقادي من بيشتر اشاره مي كنيد به درون و عادت و ... مثلا برداشت هاي دروني من بعد از سفر كربلا رو وقتي خونديد تنها چيزي كه نوشتيد اين بود، نوشته پر از احساس بود در صورتي كه نوشته ي من جداي از احساس، واقعيتي ديگر داشت ولي خب شما اون چيزي رو كه دوست داشتيد برداشت كنيد، نظر داديد. اون پست رو اگر خوب مطالعه مي كرديد خيلي حرف ها داشت. آقاي حميد رضا، من بر اساس نيازها و پرداخت هاي درونيم تو بيرون از خودم دنبال مكمل ميگردم، اگر تو درونم به اينها فكر نكنم و به اونها نپردازم مطمئنا بيرون از خودم هم براي رسيدن به اونها فكر نمي كنم. پست هاي من از روي عادت نيست من فكر مي كنم عادت يك رفتاريست كه زماني برحسب نياز درگير اون ميشي و در طول زمان اگر ادامه پيدا كنه تبديل به يك رفتار دور از عقل و منطق و شعور ميشه. من با اعتقاداتم زندگي مي كنم، مي خوابم، بلند ميشم، فكر مي كنم و مطالعه مي كنم بخصوص در طول اين يكي دو سال. و اما كلام آخر كه ياد آوري به خودم هست، شايد باز هم بگيد عادت اشكالي نداره. من بنده ي معمولي خدا هستم و به اندازه ي خودم در مقابل خدا و گاهي اوقات در مقابل بنده ي خدا هم گستاخ و سركشم، خوبه تو اين روزا يه فرصتي به خودمون بديم... حسين زيادي بزرگه، خيلي بزرگه... يه كمي فقط يه كمي اگر حسين و مهدي رو جدي بگيريم به اين باور مي رسيم كه چون صفت الهي است، فذكروني اذكروكم: يادم كنيد يادتون مي كنم. هر چيزي رو كه بهش فكر كنيم و يادش كنيم يادمون ميكنه. به امام هشتم گقت: چقدر دوسم داري؟ گفت:همون قدر كه تو دوسم داري. اگر تو درون خودت به حقيقتي رسيدي بيرون از خودت هم دنبالش ميگردي.