دل من در گیر و دار خداحافظی پائیز، سلامی کن به سیاهی شهر و گوشت را به آوازهای زخمی محرم بسپار، دل من دلواپس روزهای بی‌کسی نباش این یلدای فراق به صبح می‌رسد یک جمعه و من و تو که لحظه به لحظه گذر عمر را تماشا می‌کنیم به دیدارش خواهیم رسید، کسی که همه‌ کس آسمان و زمین است. خلاصه دل من با دلی آگاه از مرام و قیام حسین و دستمال اشک آلود این روزها دعای فرج را فراموش نکن که گشایش همه‌ی کارها در آمدن اوست و دعا کن برای روزی که پنجره‌ها به روی چشم‌های همیشه منتظرش باز شود.
 حسین بیشتر از آب، تشنه‌ی لبیک بود، اما افسوس به جای افکارش زخم‌های تنش را نشانمان دادند و بزرگ‌ترین درد او را بی‌آبی معرفی کردند. " دکتر علی شریعتی "