سلام، مولا علي (ع): تعجب مي کنم از کسي که دنبال گم گشته اش جار ميزند و بدنبال خود گم کرده اش نمي گردد. بر اين باوريم که خداوند از ابتداي خلقت ارزش ها و صفات خود را در وجود انسان قرار داده، اما حقيقت اينست که انسان امروزي جنان دچار روزمرگي و فقر معنوي شده است که همواره در بيرون از خود بدنبال گمگشته ها و نيازهاي دروني خود مي گردد. در حديثي آمده است که هر کس به شناخت خود برسد در واقع به شناخت خدا رسيده است، انسان فطرتا خدا جوست زيرا صفات الهي در وجود انسان به وديعه گذاشته شده است با قدري تفکر به اين نتيجه مي توان رسيد که عالم و آدم را همواره نيروي برتري آفريده و اداره مي کند، رسيدن به اين بينش انسان را به شناخت خدا مي رساند، در واقع خود شناسي پليست براي خدا شناسي. از تمام آموزها اينگونه برداشت مي شود که انسان هر چيز را بايد از درون خود شروع کرده و در درون خود بدنبال آنها بگردد نه در ديگري. به نظر من هر آدم عاقلي بر اساس داشته هاي خود راجع به خود و خدا فکر مي کند و به يک اعتقاد و باور دروني مي رسد. "گه به عشق و عاشقي، گه به ناز و دلبري، گه به آواز شبانه، گه به رسواي زمانه، گاه در کنج خرابات، گاه در گوشه ي محراب، گاه وقت سجود، گاه خرقه آلوده و مست، گاه زاهد ميخانه پرست، هر کس به طريقي خداي خود مي شناسد و من اندر خم يک کوچه اسيرم".