اين پرسش را استاد در يکي از جلسات فردي از من پرسيدند.

فکر مي کنم هدف استاد از طرح اين سوال اينست، که من به اين اصل توجه کنم، اگر انسان از آينده ي خود بطور کامل آگاه باشد، او همواره در مسير يکدست و ملال آوري قرار خواهد گرفت و پيامد آن اينست، که ديگر هيچ تلاش و انکيزه و تفکري در زندگي خود و پيرامون اطراف خود نخواهد کرد.

ن: وجود لايتنهي خداوند را که هموراه از سر لطف و مهرباني همراه من است را فراموش نکنم و اينکه خداوند هميشه اول و آخر زندگي من است، تا او با من است (که هست) هيچگاه تنها و رها نخواهم بود.

سپاس خداوند را به خاطر مهرباني هاي بي حد و حصرش و وجود پر خير و برکت استاد بزرگوارم.