بی تو همه ی درها بسته است...

پاییز با آوازهای رنگ رنگی‌اش عجب طعم انتظار را به چشم‌های عابران گم شده می‌کشد. ماییم و امید و چشم‌براهی عابری که آمدنش را زمین و آسمان فریاد می‌کشد.

دوباره جمعه گذشت و قنوت گریان ماند
دوباره گیسوی نجوای ما پریشان ماند
دوباره زمزمه ی کاسه های خالی ما
پس از نیامدنت گوشه ی خیابان ماند
شبیه شنبه ی هر هفته پشت پنجره ام
و کوچه کوچه شهرم دوباره زندان ماند
برای آمدنت چند سال بایستی
در این تراکم بی انتهای ویران ماند؟!
نیامدی که ببینی نگاه منتظرم
چه روز ها به امید تو زیر باران ماند!
سکوت، آخر حرف من است چون بی تو
دوباره حنجره ام زیر بغض پنهان ماند!